Beni Sev setindeki yolculuğumuz, hikâyenin en sarsıcı dinamiğini omuzlayan iki güçlü kadın karakterle devam ediyor: yıllar önce çocuklarını terk eden anne Zoe (Sumru) ve onun gölgesinde hayata tutunmaya çalışan kızı Foteini (Melek)… İki yetenekli oyuncu Irine Aggelopoulou ve Stefani Kapetanidi ile bir annenin en büyük pişmanlığını ve bir evladın en derin yarasını konuştuk. Affetmekle yüzleşmek arasındaki o ince çizgide yürüyen bu iki karakterin, seyirciyi de kendi içsel hesaplaşmalarına davet edeceği o karmaşık ve fırtınalı ilişkiyi konuştuk.
Beni Sev oyuncuları ve yönetmeniyle yaptığımız özel röportajlara buradan ulaşabilirsiniz.
Canlandırdığınız Foteini karakteri, hayatının en büyük travmasını annesi tarafından terk edilerek yaşamış. Bu karakterle nasıl bir bağ kurdunuz?
Irine Aggelopoulou: Bu rolü, dizinin Türk versiyonundaki karakterle kıyaslayarak değil, tamamen sıfırdan, kendi iç dünyamda inşa etmek istedim. Melek ile en büyük ortak noktamız, yaşanan tüm olumsuzluklara rağmen içimizdeki o bitmeyen yaşama sevinci. O, başına ne gelirse gelsin hayatın devam ettiğine, her zaman bir çıkış yolu olduğuna inanan bir karakter. Bu yönüyle ona çok benziyorum. İkimiz de zorluklar karşısında pes etmeyen, aksine daha da güçlenen bir yapıya sahibiz. Bu rol, benim için sadece bir karakteri canlandırmaktan öte kendi içimdeki bu gücü yeniden keşfetme yolculuğu oldu.
Ortak noktalarınız var mı?
Irine Aggelopoulou: Sanırım en büyük ortak noktamız, yaşananlardan sonra hayata karşı geliştirdiği o derin anlayış. Başına gelen korkunç olaydan sonra o, hayatı bir nehir akışı gibi görmeye başlıyor. Bu olay bir dönüm noktası oluyor ve sonrasında hayatın devam ettiğini keşfediyor. Bu süreçte insanlara karşı daha anlayışlı, daha şefkatli ve daha kabul edici birine dönüşüyor.
Karakterimin en çok hoşuma giden bir diğer yönü ise bu kadar duygusal ve kırılgan bir yapısı olmasına rağmen içindeki o müthiş dinamizm. Bir taraftan çok hassas, diğer taraftan çok güçlü bir kız. Bu iki zıtlığı bir arada barındırması, onu çok gerçek kılıyor. Ayrıca tüm o karanlığın ve karmaşanın içinde Cihan (Mihalis) karakteri; onun için adeta bir ışık, bir sığınak. Aralarındaki bu saf ve güçlü bağ, hikayenin en umut dolu yanlarından biri.
Annesi Zoe ile yıllar sonra karşılaştığı sahneleri canlandırmak duygusal olarak sizi nasıl etkiledi?
Irine Aggelopoulou: O sahnelerde iç içe geçmiş çok fazla duygu var: büyük bir keder, hayal kırıklığı, öfke… Ama bir yandan da onu anlamaya çalışma isteği. Bir çocuğun, annesinin onu neden terk ettiğini öğrenme arzusu. O sahnelerde tek bir duyguya odaklanmak imkansızdı. Çünkü hayatta da böyledir. Bazen birine çok öfkelenirsiniz ama sonra onu anlamaya başlarsınız ve öfkeniz yerini başka bir duyguya bırakır. Bu gelgitli ruh hali, karakterin en gerçekçi ve en zorlayıcı yanıydı.
Zoe, bir annenin çocuklarını terk etmesi gibi anlaşılması çok zor bir eylemi gerçekleştiriyor. Bu, bir oyuncu için canlandırması en zor rollerden biri olmalı. Bu karaktere nasıl yaklaştınız?
Stefani Kapetanidi: Bu rol benim için çok büyük bir meydan okumaydı. “Terk edilme” duygusu, herkesin hayatının bir döneminde, farklı şekillerde de olsa yaşadığı evrensel bir his. Ben de bu rolü canlandırırken kendi kişisel deneyimlerimden, ilişkilerimde veya ailemde hissettiğim o “terk edilme” anlarından yola çıktım. Elbette Zoe’nin yaptığı şey, bu duygunun en uç, en trajik hâli. Ama o en uç noktayı anlayabilmek için kendi içimdeki o temel duyguya inmem gerekiyordu.
Çocuklarıyla yeniden yüzleştiği sahnelerde neler hissettiniz?
Stefani Kapetanidi: O sahnelerde, “Sizi istemiyorum, sizi tanımıyorum” derken içimde başka hiçbir düşünceye yer bırakmamaya çalıştım. O an sadece o cümleyi hissetmeliydim. O cümlenin ağırlığını, o anın gerçekliğini %100 yaşamalıydım. En büyük meydan okuma buydu. Elbette sahne bittikten sonra onlara sarılıp kucaklamak istiyordum ama çekim anında, o acımasız ve soğuk kararlılığı yansıtmak zorundaydım. İçimde en ufak bir merhamet kırıntısı bile olmamalıydı.
Dizinin pek çok ülkede bu kadar başarılı olması üzerinizde bir baskı yaratıyor mu?
Stefani Kapetanidi: Kesinlikle hem büyük bir heyecan hem de büyük bir korku ve sorumluluk yaratıyor. Çünkü zaten çok sevilmiş, başarısını kanıtlamış bir işi yeniden yapıyorsunuz. O çıtayı yakalamak, hatta aşmak zorundasınız. İster istemez “Ya onlar kadar iyi yapamazsam?” endişesi oluyor. Ama bu aynı zamanda büyük bir motivasyon kaynağı. Biz de burada aynı hikayenin ruhunu, aynı duygusal derinliği seyirciye aktarabilmek için elimizden gelenin en iyisini yapıyoruz. Bütün karakterlerin gerçekliği ve hikayenin evrenselliği, dünyanın her yerindeki izleyicinin bu bağları ve çatışmaları anlayabilmesini sağlıyor. Bence bu projenin en büyük gücü bu.
