Bu sezon yayın hayatına başlayan diziler arasında Semih Bağcı’nın yönetmenliği, Yekta Torun ve Hilal Yıldız’ın senaryosuyla sevimli, tatlı, hem komik hem de duygusal tonlarıyla kendini gösteren Ben Leman, birkaç yıl önce izlediğimiz ve yine İzmir’de geçen bir diğer dizi Son Yaz’dan sonra başka bir İzmir esintili dizimiz.
Ben Leman izleyiciyi yormayan yumuşak anlatısıyla aslında bize oldukça tanıdık bir hikâye formuyla da geliyor, o da yayınlandığı dönemin hit dizisi ve sonraki yıllarda benzerlerine ilham olan Ufak Tefek Cinayetler. Ufak Tefek Cinayetler’de Oya, lise yıllarında beraber zorbalığa maruz kaldıkları edebiyat öğretmenleri Edip’le yıllar sonra Sarmaşık sitesine lise arkadaşları Merve, Arzu ve Pelin’den intikam almak için dönüyordu. Oya’nın intikam amaçlı başlayan bu dönüşü Sarmaşık’ta Serhan’la başlayan aşkıyla da doğruyla yanlışın, siyahla beyazın, kendisi için de zaman zaman karmaşıklaştığı bir maceraya dönüşüyordu. Yayınlandığı dönemde kostümlerinden kullanılan şarkılara ve daha pek çok detayına kadar ikonik hale gelebilmiş bir dizinin izinden yola çıkmak riskli olmakla beraber, Ben Leman bu formatı Urla’nın sakin, büyük şehir kargaşasından uzak “sayfiye kenti” ortamına alıyor ve yazımın başında bahsettiğim komedisiyle, duygusallığı ve samimiyetiyle bir kadın hikâyesine harmanlayarak sunuyor.
UTC’den farklı olarak Leman’ın arkadaşlarının çocuklarının hikâyesini de kendi gençliklerininkine benzer, paralel bir anlatıyla eklese de, dizi benzer şekilde esas enerjisini ve gücünü hikâyesinin dört ana kadın karakterinden ve kadın hikâyesinden alıyor. Buna en güzel örneği de Şahika’nın ilk bölümlerdeki bir diyaloğunda görebiliyoruz, “Hani nerede Güney, nerede o? Onun için geldin ama ben varım bak, yine ben buradayım, değdi mi onun için bana yaptıklarına!” sözleriyle kadın dostluğunu ve o dostluğun gücünü en güzel şekilde ifade ediyor.
Ben Leman da UTC gibi dört kadının hikâyesini sunuyor bize. Leman, Şahika, Suzi ve Mine liseden arkadaş dörtlü kız grubu ve Leman yıllar önce babasını korkunç ve trajik bir yanlış ihbar sonucu kaybediyor ve bunun intikamını almak için yaşadıklarının olaydan sonra kafasından çıkarılamayan bir kurşun yüzünden artık küçük bir çocuk zihniyle hareket edebilen annesi Meryem’le geri dönüyorlar.
Ben Leman’ın en güçlü olduğu noktalardan birisi burada karşımıza çıkıyor, Leman’la annesi Meryem’in ilişkisi ve hikâyeleri. Bu iki karakteri canlandıran Burçin Terzioğlu ve Şebnem Sönmez’in performanslarının, kendi adıma uzun zamandır izlediğim en samimi, doğal, sıcacık anne-kız performansı olduğunu belirtmek istiyorum ama Şebnem Sönmez’in o tatlı, doğal, komik, naif anne performansının da ayrı bir övgüyü hak ettiğini düşünüyorum.
Başlarına gelenlerden sonra hem annesine hem de erkek kardeşine genç yaşta annelik yapmak zorunda kalmasının ve bunların ağırlığını taşıyan ve Oya’ya çok benzettiğim şekilde, insanlığını, merhametini, kalbini ve vicdanını kaybetmemeye çalışan Leman, bir taraftan bir taraftan eski arkadaşlarını geçmişte yaptıklarıyla yüzleştirmeye, intikamını almaya çalışırken bir taraftan da siyahla beyazın karıştığı noktalarda kalmanın çelişkisini de yaşamaya başlıyor. Bu anlamda Leman’ın öğretmenliği de önemli bir detay oluyor çünkü zamanında arkadaşlarının da olduğu gibi şu an ders verdiği gençler de zorbalık yapabiliyor, hatta Leman bile buna maruz kalabiliyor. Bunlar olurken onlara doğruyu göstermeye çalışmak, akran zorbalığı ve ebeveyn sorumluluğu gibi çok önemli konularda hem doğru mesajı vermeye çalışıyor hem de kendisi için bir test oluyor bu yaşananlar.
Kız grubunun Şahika’sı karizmatik, çekici, güçlü ve sert ve disiplinli duruşuyla öne çıkıyor ve kendisi belediye başkanı. Bir yerli dizide bir kadın politikacı, bir belediye başkanı karakteri başrol karakterlerden biri olarak görmek benim için dizinin en güzel sürprizlerinden oldu. Bununla beraber Şahika’yı oynayan Duygu Sarışın UTC’den tatlı bir selam gibi, çünkü Duygu Sarışın, Sarmaşık cemiyet hayatına kabul edilmek için uğraşan ama o görünmez sınıf bariyerini aşamayan pilates hocası Burcu’ydu. Hatta bu dizide Şahika’nın Güney’le Mine’nin kendisini aldattığını fark ettiği an UTC’de Mehmet’in kızının, babasıyla Burcu’nun ilişkisi olduğunu hissettiği ana çok benzer bir andı. Şahika, Leman’la ilişkisinde de bir çizginin iki ucundaki kutuplardan birisi gibi duruyor. Özellikle anneleriyle ilişkileri ve buradan kaynaklı karakter özellikleri Leman ve Şahika arasında zıtlıktan gelen bir bağı kuruyor. Leman ve annesi arasındaki ilişki ne kadar samimi, sıcak ve içtense Şahika ve annesi arasındaki ilişki bir o kadar disiplinli, sert ve duygudan eksik görünen bir ilişki. Leman’ın merhamet ve sevmeye yatkınlığıyla Şahika’nın karizmatik ve set duruşuyla beraber duyguya ve yakınlığa, sevilmeye özlemi ikisini hem zıt hem de birbirlerine yakınlaştıran güzel bir anlatı oluşturuyor.
Yalnız, bekâr kadın, “single mom” Suzi’nin geçmişini henüz tam öğrenemesek de belki bir taciz, tecavüz kurbanı, hapis cezası almış, oğlunu tek başına büyütmek ve hayatını yine tek başına tüm kurmak zorunda kalmış bir kadın. Şu an Suzi’nin hayatında en heyecan verici detaylardan biriyse özellikle ana akım televizyon projelerinde alışık olmadığımız şekilde kendisinden yaşça biraz genç ve yakışıklı, güzel bir erkekle, Leman’ın kardeşi Ekin’le, bir beraberlik hikâyesinin yazılıyor olması. Özellikle bu yıl hazırlanan dizilerde daha sık görmeye başladığımız yaşça büyük erkekle kendisinden zaman zaman oldukça küçük yaşta kadın kadrolar ve hikâyeleri arasında bu farklılığa cesaret edilmesi, kadın karakterlerin anlatısına dayanan bir dizi için çok güzel bir tercih.
Mine ise Güney’le yaşadığı beraberlik nedeniyle hem eşini, ailesini hem de en yakın arkadaşı Şahika’yı aldatan kadın durumunda ve aslında Güney kadar bu yalan ve aldatma suçunun faili. Bu olay ortaya çıktığından beri pişman olarak izlediğimiz Mine’nin hikâyesinin de hangi yönde şekilleneceğini önümüzdeki bölümlerde göreceğiz.
Diziyle ilgili son olarak vurgulamak istediğim birkaç noktayı şöyle sıralayabilirim; Leman’ın öğretmenliği üzerinden verilmeye çalışılan akran zorbalığı ve ebeveyn davranışları üzerine farkındalık bana Dead Poets Society (Ölü Ozanlar Derneği) filmindeki öğretmen John’ı da hatırlatıyor. Kendine has tavırları ve öğretme metotlarıyla öğrencilerine sadece derse çalışmayı öğreten değil, hayata ve yetişkinliğe geçiş sürecinde farklı bir rol model olmaya çalışan bir öğretmen.
Bu farkındalıkla beraber dizi çok önemli ve hassas bir konuya daha özenle yaklaşıyor, kimsesi olmadığı için sokakta hayatını sürdürmeye çalışan can dostlarımız. Daha ilk bölümlerde bizzat Burçin Terzioğlu’nun “setimize sürekli gelen ve adını Leman koyup sahiplendiğimiz kızımız” diye tanıttığı, Leman’ın ev sahnelerinde gördüğümüz minik Limon köpek başta, Demir’le Burak’ın erkek dertleşmesi yapıp sabahladıkları balıkçıda sabahın ilk ışıklarıyla yanlarına gelen köpek gibi patili dostlarımızın sahiplenilmesi, terk edilmemesi, merhamet ve sevgiye olan ihtiyaçları için gösterilen hassasiyet ve farkındalık çabasını yine ilk bölümlerde Leman’ın Limon’u kurtardığı sahnedeki sözleriyle özetleyebiliriz. Ne mama ne su kabı doldurulmuş, bir köşede bağlı bekleyen Limon’u alırken Leman bir köpeğe, bir hayvana ve bir insana aynı ve eşit şekilde merhamet ve sevgi gösterebilmenin gerekliliğini söyleyerek kurtarır Limon’u ki bu konuda verilebilecek en güçlü mesajlardan birini bize hatırlatır.
Ben Leman’ın doğallığı, samimiyeti, anlatısındaki güzel detayları ve oyuncu kadrosuyla bu sezonun sürpriz işlerinden olduğunu düşünüyorum ve karakterleri ve hikâye katmanları derinleştirildikçe daha da seyir zevkini yükselteceğine inanıyorum.
