Netflix‘in fenomen dizisi Wednesday ikinci sezonuyla geri dönmeye hazırlanırken, Episode Dergisi olarak dizinin sevilen yüzü Hunter Doohan ve kadroya yeni katılan Owen Painter ile sürekli birbirlerine şaka yaptıkları keyifli bir sohbete daldık. İnsanlıktan canavarlığa geçişin zorluklarını, Tim Burton’ın yarattığı gotik atmosferi ve setteki eğlenceli anları konuştuk.
Owen Painter, 2024 yazında Wednesday 2. Sezon çekimleri için Dublin’e uçarken zombiler, mekanik kalpler veya Kafatası Ağaçları hakkında hiçbir şey bilmiyormuş. Resmî bir belgenin üzerinde gördüğü tek bir kelime varmış, o da: Slurp.
Wednesday‘e yeni katılan oyuncu, gülerek “Kendi kendime, ‘Ne yapıyoruz biz?’ diye düşündüm. Hiçbir fikrim yoktu,” diyor. Painter’ın karakterinin kimliği o sıralar kendisi için bile büyük bir sırmış. Uçaktayken, seçmelerde kullanılan “Karloff” kod adından yola çıkarak gizemli Slurp’un bir canavar olabileceğini düşünmüş sadece. Bu isim, akıllara hemen Boris Karloff’un 1931 yapımı Frankenstein filmindeki ikonik canavarını getirmiş. Ancak yine de emin olamamış tabii. “Aklım sürekli bir Slurpee’ye (buzlu içecek) gidiyordu. Bir CGI su birikintisi veya benzeri bir şey olacağımdan endişeleniyordum,” diye itiraf ediyor.
İzleyicilerin bildiği gibi, ekip gerçekten de harika bir iş çıkardı. Painter, Pugsley Addams’ın (Isaac Ordonez) yeni keşfettiği elektriksel güçlerle hayata döndürdüğü bir zombi olan Slurp karakterine hayat veriyor. Ancak Slurp, basit bir ölüm makinesinden çok daha fazlası. O, aslında Nevermore Akademisi’nin eski yıldız öğrencisi Isaac Night, Gomez Addams’ın (Luis Guzmán) kayıp oda arkadaşı ve en şok edici olanı da… Tyler Galpin’in (Hunter Doohan) amcası.
Bu şok edici aile bağlantısı, bizi hikayenin diğer canavarına, Tyler Galpin’e geri götürüyor. İlk sezondaki Hyde katliamının ardından Outcast’lerin kapatıldığı Willow Hill akıl hastanesinde olan Tyler, ikinci sezonda Wednesday’in başarısız kaçış planının merkezinde yer alıyor. Wednesday, onu kontrol altına alıp yeni “Efendisi” olmayı denese de bu planı suya düşüyor.
Collider‘a konuşan Doohan, “Jenna’nın [Ortega] efendim olmasını istedim. Bunun eğlenceli bir teori olduğunu düşündüm,” diyor. Peki bir kurtuluş mümkün mü? Doohan, bu soruyu derin bir noktadan yakalıyor: “Kurtuluş hikayesinin amacı onu hak etmek değil midir? Gerçekten kötü şeyler yaptı.” Tyler ve Wednesday arasındaki dinamik ise hâlâ belirsizliğini koruyor. Doohan’a göre Tyler ne kadar büyük laflar etse de Wednesday’in varlığı onu etkiliyor.
Bu sezon ikiniz de insandan canavara dönüşen karakterleri canlandırdınız; biri bir Hyde, diğeri ise bir zombi. Bu, sadece replik ezberlemenin çok ötesinde, inanılmaz derecede fiziksel bir rol gibi görünüyor. Tüm o makyaj, protezler ve özel efektlerin altında bir karakteri hayata geçirmek gerçekten nasıl bir histi? Oyuncular olarak karşılaştığınız en büyük fiziksel zorluk neydi?
Hunter Doohan: Owen bu soruya protezler ve pratik efektler konusunda benden çok daha detaylı cevap verebilir. (Gülüyor)
Owen Painter: (Gülüyor) Keşke sen de topuklu ayakkabılarla dolaşmak zorunda kalsaydın!
Hunter Doohan: Geçenlerde biri bana makyajın ne kadar sürdüğünü sordu. Ben de “Ciddi misin? Bu çok aşağılayıcı bir soru,” diye takıldım. (Gülüyor)
Owen Painter: Fiziksel olarak zorlayıcı olduğu doğru ama bir o kadar da heyecan verici ve teşvik ediciydi. Bu yüzden uzun bir süre o zorluğu hissetmedim bile. Tamamen farklı bir bedene bürünmeyi öğreniyorsunuz. Protez testleri yaptığımızda saatlerce aynanın karşısında duruyordum. Karakterim Slurp’ın farklı evreleri vardı ve görünüşüne göre bazen çene protezi takılıyordu. O gün hangi protezi takıyorsam, hareket edebilmesi için yüzümle belirli mimikleri yapmam gerekiyordu. Bu tamamen farklı kas gruplarını çalıştırmak gibiydi. Çoğu zaman evde tuhaf tuhaf yürüyerek pratik yapıyordum.
Bu yürüyüşler için özel ders aldın yani?
Owen Painter: Ayrıca dublör ekibiyle de çok çalıştım. Anatomi konusunda inanılmaz bilgililer. Onlara gidip, “Hey, bu sahnede süzülür gibi hareket etmek istiyorum,” dediğimde, hangi kaslarımı çalıştırmam gerektiğini söylüyorlardı. Bazen tellere bağlı olarak hareketleri kolaylaştırıyor, sonra yavaş yavaş kendi başıma yapmaya çalışıyordum. Çok kapsamlı bir süreçti ama bir o kadar da eğlenceliydi. Böyle bir maske takmak inanılmaz derecede özgürleştirici bir histi. Harika zaman geçirdim.
Tim Burton’ın yarattığı o gotik ve keyifli derecede karanlık atmosfer, dizinin büyüsünün büyük bir parçası. Çekimler sırasında bu atmosfer sizi hiç etkiliyor muydu? Nevermore Akademisi veya Pilgrim Dünyası gibi setler, özellikle yüksek gerilimli sahneler arasında, gerçekten ürkütücü hissettiriyor muydu? Kamera arkasında enerjiyi nasıl yüksek ve neşeli tutuyordunuz?
Hunter Doohan: Ah, kamera arkasında enerji her zaman çok neşeliydi! Dizide çok eğleniyoruz. Setler ise inanılmaz. Hayattan daha büyük şeyleri konuştuğumuz, canavarların ve çılgın makinelerin olduğu sahnelerimiz var. Tüm bu dünyaların pratik, elle tutulur setler olarak inşa edilmesi, sanki rol yapmıyormuşsunuz gibi hissetmenize gerçekten yardımcı oluyor.
Owen Painter: Evet, kesinlikle. Bazen sahneye bağlı olarak biraz daha ciddi ve içime kapanık olmam gerekiyordu çünkü diğerleri çok eğleniyordu ve ben karakterimin o anki ruh halini kaybetmek istemiyordum. Ama çoğunlukla ben de eğlenceye katılıyordum. Setler konusuna gelirsek Pilgrim Dünyası seti inanılmazdı. Sanırım binden fazla figüran vardı ve resmen bir tema parkını kullanıyorlardı. O sahneleri çekerken bütün gece bir tema parkında takılıyor gibiydim. İnsanlar yanınızdan geçerken “Hey zombi! Naber?” diye laf atıyorlardı. (Gülüyor)
Hunter Doohan: (Gülüyor) Resmen bir panayırda zorbalığa uğradın yani.
Owen Painter: Aynen öyle! (Gülüyor)
İlginizi Çekebilir: ‘Wednesday’ Serisi: Tim Burton’ın Gotik Hayalleri ve Netflix’in Genç Yetişkin Formülleri
